Tweede en derde week.

Mijn eerste ideeën leidden me zoals vele van mijn klasgenoten naar allerhande sluizen en poortencombinaties. Maar die denkpiste heb ik snel terug verlaten omdat geen enkele ervan functioneler, eenvoudiger te bouwen of, vanuit een rolstoel, gemakkelijker te gebruiken was dan de reeds bestaande "kissing gate". Bovendien nemen ze bijna allemaal enorm veel plaats in.



Zoals reeds in eerdere bedenkingen opgeschreven lijkt het mij dan ook volkomen nutteloos iets te ontwerpen dat op deze vlakken geen grote verbetering betekent op dat reeds bestaande concept.


Een tweede denkpiste leidde mij tot het ontwerpen van een soort doorgang die maximaal de vorm van de rolstoel benaderde. Dit zou voor rolstoelgebruikers totaal geen hindernis vormen en voor fietsers, hopelijk een moeilijk neembare hindernis opwerpen.





Omdat dit idee op papier ideaal lijkt ben ik hier dan ook een stuk op verder gegaan.

Jammergenoeg bleken er al snel verschillende grote nadelen aan dit idee verbonden:

Ten eerste bleek dat de schouders van een rolstoelgebruiker ongeveer even hoog komen als een fietsstuur. Dit betekend dat, zeker als je rekening houd met grotere rolstoelgebruikers (wat natuurlijk noodzakelijk is), ook een gemiddelde fiets gewoon door de doorgang kan.

Nu ben ik gaan nadenken hoe dit probleem op te lossen valt:

Je kan in plaats van een kort poortje een soort tunnel maken zodat de fietser de fiets niet in één keer door de doorgang kan steken. Het is namelijk onmogelijk om op de fiets te blijven zitten en erachter aan kruipen is al helemaal moeilijk. Maar dit leidt onmiddelijk tot het probleem dat ook veel rolstoelpatienten niet op eigen kracht kunnen voortbewegen en er dus een duwer mee moet door de doorgang.

De enige mogelijkheid om hiermee rekening te houden is dus de afmetingen naar een staand persoon aan te passen of de bovenkant open te laten. Beide mogelijkheden leidden er echter toe dat ook een fietser gewoon door de tunnel kan.

Omwille van diezelfde duwer zijn trouwens ook andere blokkerings mechanismen voor fietsers die ook wandelaars zouden storen, zoals hindernissen in het midden tussen de wielen van de rolstoel uit den boze.

Om dit toch op te lossen dacht ik eraan de tunnel in allerhande kronkels en hoeken te buigen waar je met een fiets niet zou door geraken omdat deze te lang is.

Jammergenoeg heb ik na veel testen en proberen met een echte fiets en rolstoel ondervonden dat, elke bocht die je maar kan bedenken en haalbaar is met een rolstoel, ook haalbaar is met de fiets. In het allermoeilijkste geval moet je gewoon het achterwiel wat verschuiven.

Dit komt omdat, door het verschil in breedte tussen de rolstoel en de fiets, de bochten met de fiets kunnen afgesneden worden.

Bovendien lijkt mij een lange tunnel om door te rijden voor de rolstoelgebruiker ook vrij benauwend.

Uit al deze problemen valt dus enkel af te leiden dat het idee van een aan de rolstolgebruiker aangepast poortje eigenlijk gewoon niet werkt.